Χρόνια Πολλά

Μουσείο Ορυκτολογίας και Πετρολογίας

Το Μουσείο Ορυκτολογίας - Πετρολογίας περιλαμβάνει τρεις αίθουσες με συνολικό εμβαδόν περί τα 900 m (βλέπε κάτοψη χώρου). Η έκθεση των συλλογών γίνεται στις δύο πρώτες αίθουσες με διαστάσεις 13,8 και 33,20 m αντίστοιχα, ενώ η τρίτη είναι αίθουσα οπτικοακουστικών μέσων και διαλέξεων (διαστάσεων 17,8 m). Το Μουσείο διαθέτει επίσης χώρους εργαστηρίων, γραφείων και αποθηκών, οι οποίοι δεν είναι προσπελάσιμοι στο κοινό.

Η πρώτη αίθουσα, δημιουργεί στον επισκέπτη το αίσθημα θαυμασμού, γιατί την κοσμούν επτά σύγχρονες κρυστάλλινες προθήκες, εσωτερικά φωτισμένες, στις οποίες παρουσιάζονται δείγματα ορυκτών υψηλής αισθητικής, μερικά από τα οποία συγκαταλέγονται στα καλύτερα του κάθε είδους. Οι προθήκες αυτές αποτελούν προσφορά του Συλλόγου Ελλήνων Συλλεκτών Ορυκτών και Απολιθωμάτων. Επεξηγηματικά κείμενα παρέχουν πληροφορίες για τα σχετικά θέματα

Έκθεση αισθητικών δειγμάτων

Δύο προθήκες είναι αφιερωμένες στα ορυκτά του Λαυρίου, ενώ σε άλλες τρεις παρουσιάζονται μεταλλικά, πυριτικά και ανθρακικά ορυκτά από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Στις τελευταίες δύο προθήκες υπάρχουν παγκόσμιας κλάσης δείγματα ορυκτών και πολύτιμων - ημιπολύτιμων λίθων από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Τα δείγματα αυτά καλύπτουν το μεγαλύτερο φάσμα των ορυκτών που εξορύχτηκαν τον περασμένο αιώνα, κυρίως από την περιοχή των Ουραλίων.

Στη δεύτερη αίθουσα ο επισκέπτης συναντά βαριές, ξύλινες προθήκες του 19ου αιώνα. Οι τοίχοι καλύπτονται από ψηλές όρθιες προθήκες ενώ στο εσωτερικό της αίθουσας υπάρχουν χαμηλές κεκλιμένες προθήκες όπου βρίσκεται η συστηματική συλλογή.

Αίθουσα συστηματικών και θεματικών συλλογών

Οι προθήκες τοίχου φωτίζονται με λάμπες φθορισμού, ενώ ο φωτισμός των υπόλοιπων προθηκών γίνεται από την οροφή με προβολείς. Η διακόσμηση της δεύτερης αίθουσας εναρμονίζεται πλήρως με τα εκθέματα του Μουσείου, τα περισσότερα από τα οποία χρονολογούνται από τον περασμένο αιώνα. Η αίθουσα αυτή περιλαμβάνει πέντε τμήματα:

(α) τη συστηματική συλλογή ορυκτών,

(β) θεματικές συλλογές ορυκτών και πολυτίμων λίθων,

(γ) πετρογραφικές συλλογές,

(δ) κοιτασματολογικές συλλογές και

(ε) κρυσταλλογραφικές συλλογές.

Η συστηματική συλλογή ορυκτών παρέχει στον επισκέπτη τη δυνατότητα να γνωρίσει την ποικιλία των ορυκτών αφού εκτίθενται περίπου 2.500 δείγματα αντιπροσωπευτικά για περισσότερα από 700 είδη ορυκτών ταξινομημένων σε σύγχρονη βάση στις ακόλουθες κατηγορίες:

αυτοφυή στοιχεία,

θειούχα,

αντιμονίδια - αρσενίδια,

σεληνίδια - τελλουρίδια,

οξείδια - υδροξείδια, ανθρακικά,

θειικά,

χρωμιούχα - μολυβδαινιούχα - βολφραμιούχα,

φωσφορικά - αρσενικούχα - βαναδιούχα,

ιωδικά - νιτρικά - βορικά,

αλογονούχα και

πυριτικά ορυκτά. που διακρίνονται σε νησο - σωροπυριτικά, κυκλοπυριτικά, ινοπυριτικά, φυλλοπυριτικά,

και τεκτοπυριτικά.

Σε ξεχωριστές προθήκες παρουσιάζονται δείγματα χαλαζία και άλλων μορφών του διοξειδίου του πυριτίου, ορυκτά της ομάδας των ζεόλιθων, ραδιενεργά ορυκτά σε προθήκη με ειδική προστασία για τους επισκέπτες, καθώς και οργανικές ενώσεις και ορυκτοί άνθρακες.

Ο επισκέπτης θα πρέπει να διαθέσει αρκετές ώρες για να γνωρίσει τον πλούτο των ορυκτών που διαθέτει το Μουσείο και αυτό δεν θα είναι πάντοτε δυνατό. Γι΄ αυτό το λόγο έχουν επιλεγεί τα πιο αντιπροσωπευτικά και σπάνια δείγματα, τα οποία εκτίθενται σε 16 προθήκες, στο κέντρο της αίθουσας, ώστε να είναι δυνατή μια πιο σύντομη επίσκεψη (βλέπε: Μια Περιήγηση στο Μουσείο).

Στα εκθέματα της δεύτερης αίθουσας εκτός από εκείνα της συστηματικής συλλογής περιλαμβάνονται και ειδικές θεματικές συλλογές με ορυκτά κυρίως από γνωστά μεταλλευτικά κέντρα του Ελλαδικού χώρου όπως το Λαύριο, η Χαλκιδική, η Σέριφος και η Νάξος και άλλων περιοχών με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Τις θεματικές συλλογές συμπληρώνουν προθήκες στις οποίες εκτίθενται ορυκτά από τον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο, (όπως την Πάρο, Σύρο, Μήλο, Θράκη) και εντυπωσιακά εκθέματα από το εξωτερικό.

Οι θεματικές αυτές συλλογές εκτίθενται στο ανατολικό τμήμα της δεύτερης αίθουσας. Οι συλλογές Σερίφου, Νάξου και Χαλκιδικής αν και μικρές σχετικά σε αριθμό δειγμάτων περιέχουν ιστορικά δείγματα αντιπροσωπευτικά για κάθε περιοχή.

Γλυπτό από οψιδιανό και ο ακατέργαστος λίθος

Σμαράγδια σε κοπές και ο ακατέργαστος κρύσταλλος

Στο κέντρο της δεύτερης αίθουσας δεσπόζουν δύο προθήκες. Η μία περιέχει γλυπτά κατασκευασμένα από ορυκτά και πετρώματα και η δεύτερη πολύτιμους λίθους ακατέργαστους και επεξεργασμένους.

Το πετρογραφικό τμήμα του Μουσείου εκτίθεται σε προθήκες τοίχου στο δυτικό τμήμα της αίθουσας. Η παρουσίαση των δειγμάτων, για την οποία έχει τηρηθεί η κλασική πετρογραφική κατάταξη, πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των ετών 1997 – 1999 από τον Αναπληρωτή Καθηγητή Α. Κατερινόπουλο και το Δρ. γεωλόγο Π. Βουδούρη.

Τα πυριγενή πετρώματα διακρίνονται σε ηφαιστειακά, πυροκλαστικά, φλεβικά - υποηφαιστειακά και πλουτώνια. Τα ιζηματογενή πετρώματα υποδιαιρούνται σε κλαστικά, οργανικά και χημικά. Τέλος τα μεταμορφωμένα πετρώματα κατατάσσονται σε πετρώματα καθολικής μεταμόρφωσης, δυναμικής μεταμόρφωσης και μεταμόρφωσης επαφής.

Οι κοιτασματολογικές συλλογές, που παρουσιάζονται στο τέλος της ανατολικής πλευράς της δεύτερης αίθουσας, είναι κυρίως εκπαιδευτικού χαρακτήρα.

Στη νότια πλευρά παρουσιάζονται σε βιτρίνες τοίχου ξύλινα και γυάλινα ομοιώματα κρυστάλλων.

Στο Μουσείο υπάρχει ακόμα μία αίθουσα διαλέξεων και προβολών, όπου παρουσιάζονται ενημερωτικές video-ταινίες ορυκτολογικού, πετρογραφικού και γεωλογικού περιεχομένου ενώ σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους υπάρχουν τα γραφεία και τα ιστορικά αρχεία του Μουσείου, εργαστήριο αναγνώρισης ορυκτών και αποθήκες.

Αίθουσα προβολών και διαλέξεων 

IV ΠΡΟΣΒΑΣΗ

Για να επισκεφτεί κανείς το Μουσείο Ορυκτολογίας μπορεί να χρησιμοποιήσει από την αφετηρία της οδού Ακαδημίας το λεωφορείο 221 (Αθήνα - Πανεπιστημιούπολη), στάση Πύλη Πανεπιστημίου και στη συνέχεια με το εσωτερικό λεωφορείο έως το Τμήμα Γεωλογίας. Εναλλακτικά και το λεωφορείο 222 (Αθήνα - Ζωγράφου) έως το Τέρμα Ζωγράφου, απ΄ όπου το Μουσείο απέχει περίπου 250 μ.. Η έκθεση βρίσκεται στο ισόγειο του Tμήματος Γεωλογίας αριστερά της κεντρικής εισόδου του κτιρίου.

Το Μουσείο λειτουργεί όλο το χρόνο από Δευτέρα έως Παρασκευή από 9.00 - 14.00. Παραμένει κλειστό τις αργίες καθώς και στις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο.

Ιστοσελίδα μουσείου: http://museums.geol.uoa.gr/mineralogy/grarxi.html

Εργοστάσιο ανακύκλωσης αλουμινίου

ΤΟ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟ ΕΧΕΙ ΑΞΙΑ

Το αλουμίνιο είναι ένα υλικό που έχει μπει για τα καλά στην καθημερινή ζωή μας. Τα μοναδικά χαρακτηριστικά του το κάνουν ιδανικό για πολλές χρήσεις, όπως στη βιομηχανία, στην κατασκευή κτιρίων, στα μεταφορικά μέσα καθώς και στις συσκευασίες τροφίμων και ποτών. Το αλουμίνιο έχει επίσης ένα πρόσθετο πλεονέκτημα: είναι από τα πιο ανακυκλώσιμα υλικά. 

Η ανακύκλωση ιδιαιτέρως των μεταχειρισμένων αλουμινένιων κουτιών μπίρας και αναψυκτικών είναι από τις πιο διαδεδομένες διαδικασίες ανακύκλωσης στον κόσμο. Και τούτο γιατί, εκτός από τις άλλες ιδιότητες που τα κάνουν ανακυκλώσιμα, τα μεταχειρισμένα αλουμινένια κουτιά έχουν χρηματική αξία αφού όσοι τα συλλέγουν μπορούν να τα πουλήσουν και να πληρωθούν.

Στο πλαίσιο της πρόσφατης νομοθετικής ευθυγράμμισης της χώρας μας με την υπόλοιπη Ευρώπη για τη διαχείριση συσκευασιών, με πρωτοβουλία της ΕΛΒΑΛ Ελληνική Βιομηχανία Αλουμινίου Α.Ε., δημιουργήθηκε ένα πρότυπο Κέντρο Ανακύκλωσης κουτιών Αλουμινίου, το οποίο :

-Υποδέχεται και αγοράζει μεταχειρισμένα αλουμινένια κουτιά μπίρας και αναψυκτικών

- Λειτουργεί ως χώρος επικοινωνίας όπου οργανισμοί, κοινωνικές ομάδες, σχολεία, επιχειρήσεις και ιδιώτες μπορούν να ενημερώνονται για τη διαδικασία της ανακύκλωσης ώστε να συμμετέχουν σε αυτήν ενεργά και αποδοτικά.

Πηγή: http://www.canal.gr/aluminium.htm

Παγκόσμιος μετρητής

Ενημερωθείτε εδώ για όλα αυτά που αλλάζουν συνεχώς...

Η ενέργεια έχει πολλά "πρόσωπα" *ενέργεια Φ.Ε. 1

Για να δείτε ηλεκτρονικά όλο το κεφάλαιο πατήστε εδώ

Πηγή: http://www.slideshare.net/gregzer/ss-2513261

Πηνελόπη Δέλτα *1874-1941 *4η ενότ.

Η Πηνελόπη Δέλτα γεννήθηκε το 1874 στην Αλεξάνδρεια και έδωσε τέλος στη ζωή της στις 2 Μαΐου 1941. Ήταν κόρη του εθνικού ευεργέτη Εμμανουήλ Μπενάκη και είχε γνωρίσει εξέχουσες προσωπικότητες όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Νικόλαος Πλαστήρας.

    Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα σε νεαρή ηλικία δημοσιεύοντας έργα της στο περιοδικό της Αλεξάνδρειας Έσο Έτοιμος. Το 1909 εκδίδεται το μυθιστόρημά της Για την Πατρίδα, την επόμενη χρονιά τα οΠαραμύθι χωρίς όνομα και ένα χρόνο αργότερα το ιστορικό μυθιστόρημα  Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου.Το 1915 εξέδωσε στην Αθήνα  τα Παραμύθια και άλλα. 

     Το 1925 παρουσιάστηκαν τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας που την κράτησε καθηλωμένη στο σπίτι για την υπόλοιπη ζωή της. Το 1935  εκδίδεται Ο Μάγκας και δύο χρόνια αργότερα το ιστορικό μυθιστόρημα Στα μυστικά του βάλτου. Ήδη είχε εκδοθεί ο Τρελαντώνης (1932), στο οποίο περιγράφει τις περιπέτειες των παιδικών χρόνων του μικρότερου αδερφού της. Εμπνέεται από τη θρησκευτική παράδοση, τη βυζαντινή ιστορία και το μακεδονικό αγώνα. Το έργο της ήρθε να καλύψει ένα μεγάλο κενό στο χώρο της παιδικής λογοτεχνίας.

Φίλιππος Τ.

Αρχαία Ρώμη *1η ενότ.

Για να δείτε το σχετικό βίντεο πατήστε  εδώ

1ο Δημοτικό Σχολείο Βριλησσίων

Παρέλαση 28ης Οκτωβρίου (2011)

Άξιον Εστί - Πορεία προς το μέτωπο

Απ' το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη Πορεία προς το μέτωπο (28η Οκτωβρίου 1940) Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χειμάρρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο. Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ' αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων. Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μία - μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ' την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσανε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αερόπλανα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ΄χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως. Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι, από το μέρος το βαρύ, όπου δεν βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μας θύμωναν, που δεν δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους - ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση. Άλλης λογής εμείς χωριάτες, μ' άλλω λογιώ ξινάρια και σιδερικά στα χέρια μας, που ξορκισμένα να ΄ναι. Δώδεκα μέρες κιόλας, είχαμε μεις πιο πίσω στα χωριά κοιτάξει σε κατρέφτη, ώρες πολλές, το γύρο του προσώπου μας. Κι απάνω που συνήθιζε ξανά το μάτι μας τα γνώριμα παλιά σημάδια, και δειλά συλλαβίζαμε το χείλο το γυμνό ή το χορτάτο από τον ύπνο μάγουλο, να που τη δεύτερη τη νύχτα σάμπως πάλι αλλάζαμε, την τρίτη ακόμη πιο πολύ, την ύστερη, την τέταρτη, πια φανερό, δεν ήμασταν οι ίδιοι. Μόνε σα να πηγαίναμε μπουλούκι ανάκατο, θαρρούσες, απ' όλες τις γενιές και τις χρονιές, άλλοι των τωρινών καιρών κι άλλοι πολλά παλιών, που ΄χαν λευκάνει απ' τα περίσσια γένια. Καπεταναίοι αγέλαστοι με το κεφαλοπάνι, και παπάδες θερία, λοχίες του 97 ή του 12, μπαλτζήδες βλοσυροί πάνου απ' τον ώμο σειώντας το πελέκι, απελάτες και σκουταροφόροι με το αίμα επάνω τους ακόμη Βουλγάρων και Τούρκων. Όλοι μαζί, δίχως μιλιά, χρόνους αμέτρητους αγκομαχώντας πλάι - πλάι, διαβαίναμε τις ράχες, τα φαράγγια, δίχως να λογαριάζουμε άλλο τίποτε. Γιατί καθώς όταν βαρούν απανωτές αναποδιές τους ίδιους τους ανθρώπους πάντα, συνηθάν εκείνοι στο Κακό, τέλος του αλλάζουν όνομα, το λεν Γραμμένο ή Μοίρα - έτσι κι εμείς επροχωρούσαμε ίσια πάνου σ' αυτό που λέγαμε Κατάρα, όπως θα λέγαμε Αντάρα ή Σύγνεφο. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι απ' τη λάσπη όπου φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά, ψιχάλιζε στους δρόμους έξω καθώς μες στην ψυχή μας. Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ' τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα, τόσο που καθαρά στο τέλος να διαβάζουμε το αργό και το βαρύ των κανονιών, το ξερό και το γρήγορο των πολυβόλων. Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν' απαντούμε, απ' τ' άλλο μέρος να ΄ρχονται, οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι όπου κατόπι σαν ακούγανε για που τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι. «Όι, όι, μάνα μου», «όι, όι, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ΄λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου. Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρωμούσανε κρασί τα χνώτα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς. Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές-μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΡΩΜΗ *1η ενότ.

   

ΠΑΙΧΝΙΔΙ

 Γίνε για λίγο μονομάχος, διάλεξε το σωστό οπλισμό σου και προσπάθησε να νικήσεις τους αντιπάλους σου

πάτησε εδώ

Δομή της ύλης *1η ενότ.

View more presentations or Upload your own.


Πηγή:  http://gregzer.blogspot.com/

Ο σταχτοτσικνιάς *1η ενότ.

O πιο τυπικός και διαδεδομένος ερωδιός. Είναι ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη με 90 εκ. ύψος  περίπου . Ο σταχτοτσικνιάς ξεχωρίζει από το σταχτί πάνω μέρος του , λευκωπό από κάτω και το χαρακτηριστικό λοφίο του . Το ράμφος του είναι κίτρινο και μακρύ, την περίοδο της αναπαραγωγής γίνεται κοκκινωπό. Διαλέγει λίμνες, ποτάμια με άφθονη βλάστηση και καραδοκεί πολύ ώρα ακίνητος μέσα ή κοντά στο νερό μέχρι να εμφανιστεί η λεία του .

Στη λεία του συγκαταλέγονται συνήθως ψάρια, σαύρες, βατράχια, σκουλήκια, σαλιγκάρια αλλά και ποντίκια . Στήνει τη φωλιά του πάνω σε δένδρα ή μέσα στις καλαμιές κατά αναπαραγωγικές αποικίες .

Γεννάει τον Μάρτιο – Απρίλιο 4-5 ανοιχτόχρωμα γαλάζια αυγά και το κλώσσημα  διαρκεί 25-26 ημέρες. Οι νεοσσοί πετούν μόλις συμπληρώσουν 50 ημέρες ζωής . Στη δεκαετία του  ΄80 σε μελέτες καταγραφής της ορνιθοπανίδας που έγιναν στον υγροβιότοπο ο σταχτοτσικνιάς αναφέρονταν ως αναπαραγόμενο .

Αντώνης

Ο Βάτραχος (1η ενότ.)

Το σώμα του βατράχου μπορεί να χωριστεί σε δύο μέρη: στο κεφάλι και τον κορμό. Το κεφάλι έχει σχήμα τριγωνικό και μπροστά υπάρχει το στόμα, που φτάνει μέχρι τ' αυτιά. Τα μάτια του βατράχου, αντίθετα από του ανθρώπου, έχουν αναπτυγμένο το κάτω βλέφαρο. Το χρώμα του σώματος των βατράχων είναι από ανοιχτό μέχρι και σκούρο καστανό και στην κοιλιά κιτρινωπό.

Ο βάτραχος όμως, όπως και ο χαμαιλέοντας, μπορεί να αλλάζει χρώμα και να προσαρμόζεται καλύτερα στο περιβάλλον του, και έτσι να αποφεύγει τους εχθρούς του. Το δέρμα του είναι λείο και καλυμμένο με βλέννα.

Το μέγεθος του βατράχου ποικίλλει ανάλογα με το είδος του. Οι βάτραχοι κοάζουν, όταν είναι σε περίοδο αναπαραγωγής, αλλά και σ' όλες τις εποχές του χρόνου, κυρίως το βράδυ, όταν η ατμόσφαιρα είναι υγρή. Η φωνή του βάτραχου λέγεται "κόασμα". Σπουδαιότεροι εχθροί του βατράχου είναι τα φίδια, οι πελαργοί, οι γερανοί και άλλα πουλιά. Εχθρός του βατράχου είναι και ο άνθρωπος, γιατί σε μερικά μέρη της Ευρώπης (Γαλλία, Ιταλία) τα πόδια του βατράχου θεωρούνται εκλεκτός μεζές.

Γιάννης

Δεντροβάτραχος *1η ενότ.

Ο δεντροβάτραχος (επιστ. Hyla arborea) αποτελεί το μοναδικό είδος δεντροβάτραχου στην Ευρώπη, το οποίο απαντάται και στις περισσότερες υγρές περιοχές της Κρήτης. Μάλιστα, οι πληθυσμοί των δενδροβάτραχων της Κρήτης αποτελούν ξεχωριστά ενδημικά υποείδη (Hyla arborea veluchiensis και Hyla arborea cretensis).

Ο δεντροβάτραχος είναι ένα μικρόσωμο όμορφο βατραχάκι με έντονο πράσινο χρώμα που προτιμάει να ζει κοντά σε έλη, λίμνες, ποτάμια, λιβάδια και κήπους. Ωστόσο έχει αρκετή αντοχή στην ξηρασία και δεν αποκλείεται να τον δει κάποιος και σε ξηρότερα μέρη. Περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σκαρφαλώνοντας πάνω στα δέντρα, αλλά επιστρέφει στο νερό για την αναπαραγωγή του. Όταν τρομάζει, παραμένει εντελώς ακίνητος και μπερδεύεται με το περιβάλλον ώστε να μη διακρίνεται. Η φωνή του ένα χαρακτηριστικό κρακ… κρακ…, το οποίο γίνεται ιδιαίτερα έντονο την εποχή του ζευγαρώματος, φουσκώνοντας παράλληλα το δέρμα κάτω από το πιγούνι του.

Ο δεντροβάτραχος τρέφεται κυρίως με έντομα που πιάνει τη νύχτα, αν και έχει παρατηρηθεί ότι κυνηγάει και την ημέρα. Όταν εκκολαφθούν τα αυγά, οι γυρίνοι τους θα μείνουν στο νερό περίπου 3 μήνες και στη συνέχεια θα χάσουν την ουρά τους για να μεταμορφωθούν σε όμορφους μικρούς δεντροβάτραχους.

Κωνσταντίνος

ΚΑΛΑΜΟΚΑΝΑΣ *1η ενότ.

 Ο Καλαμοκανάς ανήκει στην τάξη των Χαραδριόμορφων και στην οικογένεια Ανωραμφίδες.

Είναι μεγάλος, όπως ένας γλάρος, με πόδια όμως πολύ μακριά κόκκινα. Όταν πετάει περνούν ακόμη και την ουρά του (18 εκ. περ.). Έχει φτερά μαύρα και το κάτω μέρος λευκό. (38 εκ.). Το καλοκαίρι το αρσενικό έχει τη ράχη και το πάνω μέρος του κεφαλιού μαύρα. Η θηλυκιά έχει το κεφάλι και το λαιμό λευκά.

Ζει σε έλη, λιμνοθάλασσες και βάλτους.
Τρέφεται με έντομα, νύμφες, σκουλήκια και αυγά ψαριών.

Φτιάχνει τη φωλιά του στο έδαφος κοντά στο νερό. Γεννάει το Μάιο 3 ως 4 αυγά πρασινο-λαδί με κηλίδες γκρι ανοιχτές. Τα κλωσσούν και τα δύο φύλλα για 22 έως 26 ημέρες. Τα νεαρά είναι ικανά να πετάξουν μετά από 28 ημέρες.

Τον Καλαμοκανά τον λένε επίσης Αδραχτά και Άτρακτο.

 Στέφανος

Νούφαρο ή Νυμφαία *1η ενότ.

Το Νούφαρο ή Νυμφαία είναι γένος υδρόβιων φυτών που το βρίσκουμε σχεδόν παντού.  Υπάρχουν 50 είδη νυμφαίας.  Ένα από αυτά είναι το νούφαρο.  Το αρχαίο όνομα του φυτού είναι Νυμφαία που προέρχεται από την ελληνική λέξη ‘νύμφη’.

Τα άνθη του νούφαρου είναι ακτινωτά και μοιάζουν να βγαίνουν από το κέντρο του φυτού.  Φτάνουν μέχρι και τα 30 εκατοστά διάμετρο και έχουν ποικιλία χρωμάτων, συνήθως λευκό, κόκκινο, μωβ ή ροζ.  Το μπλε νούφαρο ανοίγει τα άνθη του την ημέρα και τα κλείνει τη νύχτα ενώ το λευκό νούφαρο ανοίγει τα άνθη του τη νύχτα και τα κλείνει την ημέρα.  Τα φύλλα του είναι πολύ μεγάλα και δυνατά.  Λέγεται ότι ένα φύλλο συγκεκριμένου νούφαρου μπορεί να κρατήσει πάνω του ένα μωρό μέχρι πέντε κιλά!

Οι αρχαίοι Έλληνες αφιέρωναν τα νούφαρα στις ημίθεες κόρες των νερών, τις Νύμφες.

Τα νούφαρα ήταν και είναι ένα πολύ συνηθισμένο φυτό του ποταμού Νείλου, στην Αίγυπτο.  Εκεί κυριαρχούν το μπλε και το λευκό νούφαρο.  Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι σέβονταν τα νούφαρα του Νείλου, ή τους Λωτούς όπως τα αποκαλούσαν.  Και τα δύο αυτά είδη νούφαρου θαυμάστηκαν, λατρεύτηκαν, ζωγραφίστηκαν, φαγώθηκαν, καλλιεργήθηκαν και τιμήθηκαν για χιλιάδες χρόνια.

Η αιτία για τον σεβασμό στα νούφαρα οφείλεται στην πίστη ότι τα όμορφα άνθη των νούφαρων που ξεπροβάλλουν καθαρά  και αγνά από τη γλοιώδη λάσπη συμβολίζουν την αγνότητα και την αθανασία.

Το φυτό αυτό είναι μάλλον το φυτό του Λωτού που έτρωγαν οι Λωτοφάγοι τους οποίους συνάντησαν ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του στο νησί που είχε το ίδιο όνομα.  /Κάποιοι λένε πως ήταν η Κρήτη ! /

Μαρία - Νεφέλη

ΦΩΤΗΣ πιάνο - FOTIS piano

Οι ανεμόμυλοι *1η ενότ.

Ο ανεμόμυλος είναι αιολική μηχανή οριζόντιου άξονα περιστροφής. Χρησιμοποιήθηκε για την άλεση των δημητριακών και την άντληση νερού. Γνωστός απ' τα αρχαία χρόνια, διαδόθηκε σημαντικά στον ευρωπαϊκό και ελληνικό χώρο.

Ιστορία

Γύρω στο 700 π.Χ. στη Μεσοποταμία και την Κίνα άρχισαν να χτίζουν ανεμόμυλους κατακόρυφου άξονα περιστροφής. Αυτούς τους ανεμόμυλους έφεραν στην Ευρώπη καταρχήν οι Σταυροφόροι, μετά την Α΄ Σταυροφορία και αργότερα οι εξερευνητές της Κίνας. Γνώρισαν εξάπλωση στην Ιβηρική και τη Νότια Ευρώπη. 

Αργότερα, γύρω στο 1500, χρησιμοποιήθηκαν στην Ολλανδία σαν μέρος του αντιπλημμυρικού συστήματος της χώρας. Κυρίως χρησιμοποιήθηκαν για την άλεση γεωργικών προϊόντων και την άντληση νερού.

ΚΥΚΛΑΔΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ 

Ο πρώτος ανεμόμυλος σχεδιάστηκε από τον Ήρωνα τον 1o μετά Χριστό αιώνα. Ήταν οριζόντιου άξονα περιστροφής και είχε τέσσερα πτερύγια.

Στην Ελλάδα η χρήση των ανεμόμυλων υπήρξε αρκετά εκτεταμένη, λόγω του πλούσιου αιολικού δυναμικού της χώρας. Αν και είχαν εμφανιστεί πολλούς αιώνες πριν, η χρήση τους καθιερώθηκε κατά τη Βυζαντινή περίοδο, γνωρίζοντας ακόμα μεγαλύτερη διάδοση κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, κυρίως στο ανατολικό Αιγαίο αλλά και στην ενδοχώρα. Κατά κανόνα στεγάζονταν σε κυλινδρικά, πέτρινα, διώροφα κτίρια. 

Στον επάνω όροφο βρισκόταν ο άξονας και το σύστημα μετάδοσης της κίνησης, ενώ στον κάτω όροφο γινόταν η άλεση και αποθήκευση των σιτηρών. Τα πτερύγιά τους ήταν πάνινα, 5-15 μέτρα σε μήκος και πλάτος το 1/5 του μήκους τους. 

Ένας ανεμόμυλος μπορούσε να αλέσει 20-70 κιλά σιτηρών την ώρα, ανάλογα με την ένταση και τη φορά του ανέμου. Σήμερα οι περισσότεροι ανεμόμυλοι έχουν ερειπωθεί και διατηρούνται ελάχιστοι, κυρίως για τουριστικούς λόγους.

Μια παραλλαγή ανεμόμυλου χρησιμοποιήθηκε στο οροπέδιο του Λασιθίου στην Κρήτη, για την άντληση νερού. Αυτοί ήταν σιδερένιες κατασκευές με πάνινα πτερύγια. Από τους 6.000 που υπολογίζεται ότι υπήρχαν στις αρχές του 20ου αιώνα, σήμερα λειτουργούν περίπου οι χίλιοι. Πολλοί από αυτούς διαθέτουν τέσσερα πτερύγια.

Πηγή: http://el.wikipedia.org

Καλή Σχολική Χρονιά

Επίθετα σε -ων, -ουσα, -ον

H πιο όμορφη Θάλασσα , Ναζίμ Χικμέτ - Γιάννης Ρίτσος - Μάνος Λοΐζος

Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος

Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα. (δις)

Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα ΄θελα να σου πω,
Δε στο 'πα ακόμα, δε στο 'πα ακόμα.

Η πιο όμορφη θάλασσα ...

Τις πιο όμορφες μέρες, ...

Κι ό,τι πιο όμορφο ...

(Γράμματα στην αγαπημένη - 1983 )

Nαζίμ Xικμέτ

Ενέργεια

Ηλεκτρομαγνητική Επαγωγή

Πατήστε εδώ για να δείτε το σχετικό βίντεο από την Εκπαιδευτική Ραδιοτηλεόραση ...

Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

Το Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής είναι ένα νεοκλασικό κτήριο το οποίο βρίσκεται στην οδό Σταδίου στην Αθήνα. Είναι ένα εντυπωσιακό κτήριο και αποτελεί ένα από τα ιστορικότερα κτίσματα της πόλης. Στην πλατεία μπροστά από το μέγαρο βρίσκεται το άγαλμα του αρχιστρατήγου της Επανάστασης του 1821, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Παλιότερα στο ίδιο μέρος βρισκόταν το σπίτι του Αλέξανδρου Κοντόσταυλου. Θεμελιώθηκε το 1858 από τη Βασίλισσα Αμαλία και οικοδομήθηκε σε σχέδια του Φρανσουά Μπουλανζέ (François Boulanger), τροποποιημένα από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Παναγιώτη Κάλκο.

Στο Μέγαρο βρήκε την πρώτη μόνιμη στέγη του το Ελληνικό Κοινοβούλιο, όπου και λειτούργησε από το 1875 έως το 1932.

Ύστερα από τη μεταφορά του κοινοβουλίου στα Παλαιά Ανάκτορα (σημερινό κτήριο της Βουλής), παραχωρήθηκε από τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος για τη μόνιμη στέγαση του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου.

Το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο ανήκει στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος (ΙΕΕΕ). Είναι το παλαιότερο μουσείο του είδους του στην Ελλάδα. Οι συλλογές του διαφωτίζουν τις αντιπροσωπευτικότερες ιστορικές φάσεις του Νεώτερου Ελληνισμού, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης (15ος αιώνας) κι ύστερα. Το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο είναι κέντρο έρευνας της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας. 

Η έκθεση του μουσείου καλύπτει χρονικά την περίοδο από τα τελευταία χρόνια πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης μέχρι τις πρώτες πολεμικές επιχειρήσεις κατά το 1940. Αναπτύσσεται σε μια διαδρομή περιμετρική της αίθουσας συνεδριάσεων της Παλαιάς Βουλής του υπερυψωμένου ισογείου του κτιρίου. Η αίθουσα σήμερα ανοίγει μόνο για επίσημες τελετές απονομής βραβείων, π.χ. βραβείων ιδρύματος Ωνάση κλπ), καθώς και διάφορες συνεδριάσεις σημαντικών συλλόγων. Τα εκθέματα παρουσιάζονται σε 13 αίθουσες και 6 ειδικά διαμορφωμένους διαδρόμους, ακολουθώντας χρονολογική σειρά, και επικεντρώνοντας κυρίως στις πολεμικές περιπέτειες της χώρας κατά την ιστορική αυτή περίοδο, με αφετηρία των εκθεμάτων το αριστερό της κυρίας εισόδου και κατάληξη το δεξιό.

Ξεκινά με εκθέματα που αφορούν τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, εικονογραφημένα χειρόγραφα, τον ανδριάντα του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου και της ακόλουθης Ενετοκρατίας και Οθωμανικής κυριαρχίας στον σημερινό ελλαδικό χώρο, όπως κράνη, πανοπλίες, όπλα και νομίσματα. Η αίθουσα που αφορά τους προεπαναστατικούς χώρους φιλοξενεί τη Χάρτα της Ελλάδος του Ρήγα Φεραίου, το γραφείο του Αδαμάντιου Κοραή καθώς και κειμήλια, σύμβολα και σημαίες της Φιλικής Εταιρίας.

Το μεγαλύτερο μέρος της έκθεσης, που καταλαμβάνει 3 αίθουσες και 3 διαδρόμους, αφορά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Φιλοξενούνται προσωπογραφίες των Αγωνιστών του 1821, διάφορα εκθέματα που καλύπτουν όλες τις πτυχές και περιόδους της Επανάστασης, όπως το ναυτικό αγώνα, τον Φιλελληνισμό, τη συμβολή του κλήρου, την έξοδο του Μεσολογγίου κ.α. Εκτίθενται πολλά προσωπικά αντικείμενα, όπλα και πολεμικός εξοπλισμός αγωνιστών της Επανάστασης.

Η περίοδος της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους αντιπροσωπεύεται από προσωπικά αντικείμενα του Ιωάννη Καποδίστρια και των πρώτων Βασιλέων της Ελλάδας, Όθωνος και Αμαλίας (1833-1862), το πρωτότυπο του Συντάγματος του 1843 και κειμήλια, σημαίες από τις επαναστάσεις στην Ήπειρο και τη Θεσσαλία. Υπάρχουν επίσης εκθέματα από την Κρητική Επανάσταση του 1897, μεταξύ άλλων η σημαία της Μονής Αρκαδίου, και τον Μακεδονικό Αγώνα. Επίσης προσωπικά αντικείμενα του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄ (1864-1913) και πολλών πρωθυπουργών της ίδιας εποχής.

Σημαίες από ελληνικά και τουρκικά τμήματα (λάφυρα) από τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Μικρασιατική Εκστρατεία, ο φορτωτήρας του Θωρηκτού Αβέρωφ κατεστραμμένος από τη Ναυμαχία της Έλλης καθώς και ελαιογραφίες από την Ελληνοϊταλική σύγκρουση του 1940 κλείνουν το πολεμικό μέρος της έκθεσης. Στην ίδια αίθουσα φιλοξενούνται ακόμα η μίτρα του Χρυσοστόμου Σμύρνης και ο κονδυλοφόρος με τον οποίο ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέγραψε τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920.

Η έκθεση ολοκληρώνεται με εθνικές και τοπικές ενδυμασίες από διάφορα μέρη της Ελλάδας, κεντήματα, κοσμήματα και κεραμικά, καθώς και έπιπλα ιστορικών προσώπων του 19ου αιώνα.

Στις περισσότερες αίθουσες υπάρχουν επίσης πίνακες ελλήνων και ξένων ζωγράφων που απεικονίζουν αρκετά από τα σημαντικά πρόσωπα της κάθε περιόδου